metutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of metuō.
Participle
metūtus (feminine metūta, neuter metūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | metūtus | metūta | metūtum | metūtī | metūtae | metūta | |
| genitive | metūtī | metūtae | metūtī | metūtōrum | metūtārum | metūtōrum | |
| dative | metūtō | metūtae | metūtō | metūtīs | |||
| accusative | metūtum | metūtam | metūtum | metūtōs | metūtās | metūta | |
| ablative | metūtō | metūtā | metūtō | metūtīs | |||
| vocative | metūte | metūta | metūtum | metūtī | metūtae | metūta | |
References
- “metutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- metutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.